Ég bíð spenntur eftir að klukkan verði hálf ellefu. Nonni er lengi að koma sér í göngudressið. Sjálfur er ég eins og ég kom í heiminn að undanskildri hálsólinni.
Slatti af köllum og kellingum í göngunni í dag, Við þrömmum sem leið liggur niður að á. Ég gelti smá til að minna Nonna á að hann megi reyna að henda mér í ána. Ég vil samt ekki að hann nái mér, en þetta er æsi spennandi leikur. Stundum nær hann í skottið á mér, hendir mér á bóla kaf í Ytri Rangána – ég svamla eins og óður hundur í land, stekk upp á borð þar sem liðið situr, hlusta á samtölin og tékka á hver er með nammi handa mér.
„Ó hvað litlu lömbin eru dásamlega falleg“ segir ein konan og Nonni sér ástæðu til að lýsa því að hann sjái nú bara fyrir sér spikfeitt lambalæri með brúnuðum og bearnis.
Haust í lofti
Við Nonni erum á skemmtilegu ferðalagi um Snæfellsnes. Höfum keyrt lengi, ég er alveg að míga í mig og loksins stoppar hann á hæð og segir „jæja Zorro minn allir út að pissa“ eins og við tveir séum eitthvað allir. Um leið og við stígum út fyllast vitin af rollulykt. Ég finn líka lykt af einu eða tveim lömbum. Hvað sagði Nonni í vor: „Ég sé fyrir mér spikfeitt lambalæri með brúnuðum og bearnis“. Ég gleymi að pissa, þýt af stað með háværu gelti og viti menn. Neðan við hæðina er spikfeit rolla með tvö spikfeit lömb. Nú næ ég í lambalæri handa Nonna. Hann verður sjálfur að redda þessum brúnuðu og bearnis. Ég fæ kannski smá flís af feitum sauð eins og skáldið sagði.
